Steve Argüelles (Crowborough, V.K., 1963), Francesco Bigoni (Ferrara, It. 1982), Benoît Delbecq (St.Germain-en-Laye, Fr., 1966) en Francesco Diodati (Rome, 1983) dat zijn de vier muzikanten op dit album. Vier muzikanten met drie verschillende nationaliteiten, hoewel Argüelles tegenwoordig in Frankrijk woont, alleen Delbecq is mij bekend, maar vooral door Xango ben ik allang op de hoogte van de superieure kwaliteit van de Italiaanse jazz. Bigoni is te horen op tenorsax en klarinet, Delbecq op piano en Bass station , Diodati op elektrische gitaar en Argüelles op drums. Twaalf composities staan er op dit album, vier van Diodati, drie van Delbecq en twee van Bigoni en Argüelles, een (“Messina”) is van Argüelles en Bigoni samen. Stuk voor stuk formidabele muzikanten, maar het totale geluidsbeeld is in mijn oren te gelijkmatig, er is eigenlijk geen moment dat er een instrument de ruimte krijgt voor een interessante solo.

Bij beluistering van dit album bevangt je het gevoel, dit heb ik eerder gehoord, oftewel het stramien van de nummers lijkt veel te veel op elkaar zonder echte hoogtepunten. Ik had er meer van verwacht met zo’n bezetting, het klinkt allemaal alsof de rem erop staat. Het album is opgenomen in 2021 na een verblijf van twee weken in Parijs. Het gebruik van elektronische effecten schiet bij mij zoals vaker in het verkeerde keelgat, vooral de elektronische echo in het nummer “Neither and Both” werkt irritatie in de hand en de noodzaak ontgaat mij ten enenmale. Zonder alle elektronische franje was dit album evenwichtiger geweest en wat meer expressiviteit in het spel van de onderscheiden musici was ook welkom geweest. In het afsluitende “Ristretto” wordt een eerbetoon geleverd aan de overleden muzikanten Steve Lacy (1934-2004), Johnny Dyani (1945-1986), en de nog levende Louis Moholo en Enrico Rava. Waarom deze vier wordt niet duidelijk gemaakt in het cd boekje met overigens uiterst summiere informatie.

Jan van Leersum.